HAI FOLLA DE RUTA ?

Xoán Hermida

Nun artigo publicado en Vieiros tra-las eleccións autonómicas do pasado mes de marzo afirmaba que a derrota do BNG abre un proceso de incertidume, pero tamén apaixonante para a esquerda.

E comentaba en dito artigo:

“Pero equivocariámonos se a solución fose volver recrear o BNG (pre-Quintanista) sen sacar as conclusións dos erros do pasado e sen ter en conta as novas dinámicas existentes na Galiza de hoxe, moi diferentes ás de 1982.

Seguramente, o proxecto resultante ten que ter un peso clave das persoas que hoxe, cunha actitude crítica, militan no BNG, pero sería un erro de dimensións históricas reducir a nova forza resultante a unha mera escisión que pelexe polo espazo electoral co BNG. O proceso de refundación da esquerda galega ten a súa masa crítica na esquerda social hoxe non afiliada ao BNG nin ao PSOE.

Debera ser unha forza plural pero claramente antisistémica, e polo tanto, que constrúa unha táctica electoral ao servizo dun proxecto estratéxico de cambio. Nese senso o nacionalismo político necesario (en termos de defensa da soberanía nacional) non pode ser como ata agora un nacionalismo ideolóxico que curtocircuíte a incorporación de novos sectores de esquerda “laicos” nin que sirva de coartada para crear espazos xa existentes nun país onde os espazos son tan achicados. A forza de reforma do sistema xa existe (PSdG) e a forza da dereita tamén (PP) independentemente da maior ou menor galeguidade que adquiran nun momento ou noutro.

Debera ser asembleario e plural, pero este frontismo político debe construírse arredor da cidadanía e dos movementos sociais e non arredor dos partidos políticos con cotas de poder e indispensables compañeiros de viaxe dun partido vangarda que marca a súa orientación. Se non nos serven os partidos clásicos tampouco nos pode servir unha fronte alternativa na que as partes que a conforman sexan partidos clásicos.

Por último, debera ser unha forza moderna que entronque cos movementos sociais e cos novos suxeitos antisistémicos altermundialistas (ecoloxismo, neointernacionalismo, antipatriarcalismo...) e respectuoso coa súa independencia e co seu carácter estratéxico, que os sitúa como referentes centrais na actuación política diaria.”

Obviamente esta perspectiva non é necesaria a unica posibilidade hai outra máis segura senon facemos nada: a posibilidade de que o BNG se convirta nunha forza residual ( ao igual que lle ocorreu a IU ) é a oposición política concentrese no PSdG-PSOE.

Esta posibilidade seria peor á hora de construir alternativas de progreso nun hipotetico futuro goberno por dous motivos: o primeiro porque a ausencia dunha esquerda máis radical deixaria menos atados os compromisos de cambio. O segundo porque a ausencia dun proxecto nacional na socialdemocracia impide que se aborden de xeito claro aqueles problemas globais que temos como pais.

Polo tanto non sei se é posible ou non construir este novo actor político.

Tampouco teño claro a quen lle corresponde elaborar unha folla de ruta para construir a esquerda galega das primeiras decadas do seculo XXI.

Seguramente terá que ser un traballo colectivo dos movementos sociais que precisan dunha forza política ao seu servizo que plasme nun programa de reforma os elementos estratéxicos de cambio antisistemico no que traballan, ao Encontro Irmandinho como grupo do BNG que ten plantexado o necesario viraxe desa formación e agora plantexa unha liña de emancipación social e nacional vertebrada sobre a cidadanía, a FPG ou MpB que teñen vertebrado espazos soberanistas de esquerda, a sectores nacionais non nacionalistas que estan orfos desde o fracaso do proxecto eurocomunista na decada dos oitenta.

Namentras hai dúas liñas prioritarias ( e complementarias ):

- Asentar as, ainda debiles, organizacións sociais tanto nas súas liñas organizativas como para desenvolver a nivel político os sesus aspectos anti-sistemicos que os convirtan en movementos sociais.
- Fortalecer a REDE ANTICAPITALISTA como espazo común transversal de caracter antisistemico e alleo da influencia tacticista dos aparatos partidarios.

Todas as persoas que pensamos en clave de esquerda (e polo tanto nacional) temos un reto: ser capaces de construír un proxecto amplo e ilusionante que, máis aló dos espazos electoriais que conquira, deba ter como primeiro referente central ese 25% da poboación que, segundo as análises, reclaman un espazo claramente de radicalidade democrática e transformación social. Un proxecto que poña fin ao voto vergoñante “en contra de” e nos permita andar coa cabeza erguida no presente e ver o futuro coa perspectiva do xigante para que realmente GALIZA NON SE VENDA NUNCA MÁIS.