Xesús Alvaro ArceoNos últimos tempos a palabra Austeridade, ata o de agora en desuso, repítese nos discursos políticos ata a saciedade.
Comezou a ser usada reiteradamente por Feijoo en contraposición ao que el dicía que era a acción política do goberno bipartito. Tanto éxito tivo que agora tamén empeza a ser usada polo Goberno de ZP, que por un lado afirma sen rubor que a I+D nos sacará da crise e polo outro recórtalle un 15% aos orzamentos do 2010 para o Ministerio de Ciencia e Innovación.
O discurso da austeridade empezou, se recordan, un pouco antes da campaña das eleccións galegas. Daquela falouse moito de coches, de mobiliario,... nun discurso que nunca se vira en Galicia. O curioso desa campaña é que o Bipartito renunciou a defenderse: case nin recordou que os gobernos Fraga non compraron un senón dous coches blindados. O Bipartito tampouco quixo acordarse de que a casa de Monte Pío, onde o PP se mostraba escandalizado pola instalación duns cristais, custounos aos contribuíntes máis de 10 millóns de euros, por certo que os daquela partidos da oposición non dixeron ren, coma se un investimento semellante para dito concepto fora o máis normal do mundo. E tamén renunciou a falar doutros gastos inútiles dos gobernos Fraga.
Xa instalado na Xunta de Galicia, Feijoo segue coa súa campaña: “ímonos desfacer de todos os luxos da anterior administración poñendo a venda varios coches” e promovendo unha serie de axustes aquí e acola de cara a conseguir un aforro.
Cando chega o momento de elaborar os orzamentos para o ano 2010 a Xunta de Galicia volve a recuperar esa obsesión pola "austeridade", estamos en crise e urxe ser austeros, eliminar gastos prescindibles e imprescindibles, renunciar a concertos de U2, implicar a iniciativa privada nas obras públicas, rebaixar un insubstancial 3% os magníficos soldos dos altos cargos, etc. co obxectivo de gastar cada euro coa maior eficiencia posible. En fin, un discurso co que gran parte da cidadanía pode sentirse identificada, ao fin e ao cabo esta crise provocou un máximo histórico no aforro familiar e é natural, normal e recomendable que os gobernos tamén aforren.
Máis cun orzamento superior aos 11.000 millóns de euros para o ano 2010 prodúcese realmente un aforro importante con estas medidas?
No ano 1833 produciuse a distribución provincial do reino de España. Puidera ser que naquel momento esta distribución, seguindo a lóxica liberal e afrancesada dun estado central con departamentos, tivera algún tipo de lóxica de ordenación territorial (daquela tardábase máis en ir de Verín a Ourense que do que se tarda hoxe en ir de Tui a Ribadeo). Agora ben a día de hoxe, cunhas comunidades autónomas cun alto grao de competencias e cun desenvolvemento de infraestructuras alto ... ten algún sentido manter unhas deputacións que teñen uns orzamentos superiores a 550 millóns de euros anuais?
Sí, máis de 550 millóns de euros invisten as catro deputacións galegas, unha cantidade que en conxunto representa máis do 5% do orzamento da Xunta. Son cartos que se utilizan para pagar soldos, algunha obriña e en teoricamente coordinar aos concellos da súa provincia. Cartos que se poderían usar moitísimo mellor se estiveran xestionados polos propios concellos e/ou pola propia Xunta. As súas funcións poderían repartirse facilmente entre a Xunta e os concellos e a vida seguiría igual. E todos estes cartos nunhas institucións nas que non podemos escoller directamente nin os deputados provinciais nin aos seus presidentes.
O artigo 141 da Constitución establece que “calquera alteración dos límites provinciais terá que ser aprobada polas Cortes Xerais mediante lei orgánica”. É dicir que na próxima reforma do Estatuto de Autonomía de Galicia, que é unha lei orgánica, poderíase modificar os límites provinciais mediante unha fusión provincial para que a efectos legais só existise a provincia de Galicia (como acontece nas CCAA de Asturias, Navarra, Cantabria, La Rioja, Murcia ou Madrid).
Pero moito nos tememos que a reforma vai pasar e a oportunidade tamén. É previsible que se quixeramos eliminar as Deputacións encontraríamos as típicas resistencias nas cidades que son actualmente capital de provincia, seguramente personaxes tan localistas como Paco Vázquez, o anterior alcalde da Coruña, ou Lores, o actual alcalde de Pontevedra, ou outros personaxes “frickies” coma Baltar, o presidente da deputación de Ourense, sacarían a relucir os típicos discursos victimistas. Tamén é previsible a oposición dos principais partidos, ao fin e ao cabo manexan unhas institucións que lles permiten repartir prebendas entre os seus sen case dar conta á sociedade. En fin, unha pena pois con estes aforros incluso se podería compensar ás catro capitais pola perda de tan “magnas” institucións.
Os aforros que se poden producir coas medidas que esta tomando o goberno Feijoo non nos van a sacar da crise. Se estas medidas se toman como exemplos dunha política de austeridade a longo prazo é imprescindible que teñan continuidade con outras máis importantes, entre as cales estaría a supresións das deputacións.
Se se quere apostar por unha política de austeridade hai que impulsar un acordo de país, dos tres grandes grupos políticos, para que ninguén con demagoxia, ou de forma localista, estas reformas necesarias. O contrario, non facer nada, demostraría coma sempre que os discursos e a realidade van por camiños separados.
Comezou a ser usada reiteradamente por Feijoo en contraposición ao que el dicía que era a acción política do goberno bipartito. Tanto éxito tivo que agora tamén empeza a ser usada polo Goberno de ZP, que por un lado afirma sen rubor que a I+D nos sacará da crise e polo outro recórtalle un 15% aos orzamentos do 2010 para o Ministerio de Ciencia e Innovación.
O discurso da austeridade empezou, se recordan, un pouco antes da campaña das eleccións galegas. Daquela falouse moito de coches, de mobiliario,... nun discurso que nunca se vira en Galicia. O curioso desa campaña é que o Bipartito renunciou a defenderse: case nin recordou que os gobernos Fraga non compraron un senón dous coches blindados. O Bipartito tampouco quixo acordarse de que a casa de Monte Pío, onde o PP se mostraba escandalizado pola instalación duns cristais, custounos aos contribuíntes máis de 10 millóns de euros, por certo que os daquela partidos da oposición non dixeron ren, coma se un investimento semellante para dito concepto fora o máis normal do mundo. E tamén renunciou a falar doutros gastos inútiles dos gobernos Fraga.
Xa instalado na Xunta de Galicia, Feijoo segue coa súa campaña: “ímonos desfacer de todos os luxos da anterior administración poñendo a venda varios coches” e promovendo unha serie de axustes aquí e acola de cara a conseguir un aforro.
Cando chega o momento de elaborar os orzamentos para o ano 2010 a Xunta de Galicia volve a recuperar esa obsesión pola "austeridade", estamos en crise e urxe ser austeros, eliminar gastos prescindibles e imprescindibles, renunciar a concertos de U2, implicar a iniciativa privada nas obras públicas, rebaixar un insubstancial 3% os magníficos soldos dos altos cargos, etc. co obxectivo de gastar cada euro coa maior eficiencia posible. En fin, un discurso co que gran parte da cidadanía pode sentirse identificada, ao fin e ao cabo esta crise provocou un máximo histórico no aforro familiar e é natural, normal e recomendable que os gobernos tamén aforren.
Máis cun orzamento superior aos 11.000 millóns de euros para o ano 2010 prodúcese realmente un aforro importante con estas medidas?
No ano 1833 produciuse a distribución provincial do reino de España. Puidera ser que naquel momento esta distribución, seguindo a lóxica liberal e afrancesada dun estado central con departamentos, tivera algún tipo de lóxica de ordenación territorial (daquela tardábase máis en ir de Verín a Ourense que do que se tarda hoxe en ir de Tui a Ribadeo). Agora ben a día de hoxe, cunhas comunidades autónomas cun alto grao de competencias e cun desenvolvemento de infraestructuras alto ... ten algún sentido manter unhas deputacións que teñen uns orzamentos superiores a 550 millóns de euros anuais?
Sí, máis de 550 millóns de euros invisten as catro deputacións galegas, unha cantidade que en conxunto representa máis do 5% do orzamento da Xunta. Son cartos que se utilizan para pagar soldos, algunha obriña e en teoricamente coordinar aos concellos da súa provincia. Cartos que se poderían usar moitísimo mellor se estiveran xestionados polos propios concellos e/ou pola propia Xunta. As súas funcións poderían repartirse facilmente entre a Xunta e os concellos e a vida seguiría igual. E todos estes cartos nunhas institucións nas que non podemos escoller directamente nin os deputados provinciais nin aos seus presidentes.
O artigo 141 da Constitución establece que “calquera alteración dos límites provinciais terá que ser aprobada polas Cortes Xerais mediante lei orgánica”. É dicir que na próxima reforma do Estatuto de Autonomía de Galicia, que é unha lei orgánica, poderíase modificar os límites provinciais mediante unha fusión provincial para que a efectos legais só existise a provincia de Galicia (como acontece nas CCAA de Asturias, Navarra, Cantabria, La Rioja, Murcia ou Madrid).
Pero moito nos tememos que a reforma vai pasar e a oportunidade tamén. É previsible que se quixeramos eliminar as Deputacións encontraríamos as típicas resistencias nas cidades que son actualmente capital de provincia, seguramente personaxes tan localistas como Paco Vázquez, o anterior alcalde da Coruña, ou Lores, o actual alcalde de Pontevedra, ou outros personaxes “frickies” coma Baltar, o presidente da deputación de Ourense, sacarían a relucir os típicos discursos victimistas. Tamén é previsible a oposición dos principais partidos, ao fin e ao cabo manexan unhas institucións que lles permiten repartir prebendas entre os seus sen case dar conta á sociedade. En fin, unha pena pois con estes aforros incluso se podería compensar ás catro capitais pola perda de tan “magnas” institucións.
Os aforros que se poden producir coas medidas que esta tomando o goberno Feijoo non nos van a sacar da crise. Se estas medidas se toman como exemplos dunha política de austeridade a longo prazo é imprescindible que teñan continuidade con outras máis importantes, entre as cales estaría a supresións das deputacións.
Se se quere apostar por unha política de austeridade hai que impulsar un acordo de país, dos tres grandes grupos políticos, para que ninguén con demagoxia, ou de forma localista, estas reformas necesarias. O contrario, non facer nada, demostraría coma sempre que os discursos e a realidade van por camiños separados.
Sem comentários:
Enviar um comentário