Xoán Hermida
Veño de ler un artigo dun dos lideres do sindicalismo nacionalista que ten como elemento vertebrador do mesmo algo así como 'non se nos perde nada en Madrid' a propósito da estratexia sindical a seguir no conflito do ensino.
O articulista en cuestión di que non se basea nunha cuestión de ‘ideoloxicismo’ senón noutras consideracións, para continuar dicindo ‘aínda que a algúns poida sorprenderlles o sindicalismo galego sabe andar polo mundo’.
Non vou a entrar a considerar a cuestión de si se nos perde ou non algo en Madrid xa que non son ensinante e o sindicalismo o deixei o día que a UPG entrou a sangre e lume no espazo democrático, aberto, plural e innovador que representou a CXTG. Ademais sei moi ben como funciona iso das unidades sindicais cando e como conveñen e estamos a menos dun mes dunha cita electoral clave para o futuro dalgúns que levan corenta anos, os mesmos que Francisco Franco, ao fronte do partido.
O que me interesa é o artigo en si, a súa hermenéutica. A verdade, 'ideoloxicista' non sei pero rancio dabondo, cheo de tópicos e frases sacadas dun manual dos anos setenta e raiando o paletismo.
O universalismo é unha peza central no galeguismo do anos trinta, que culminou coa presenza de Plácido Castro na Sociedade de Nacións en representación de Galicia.
Unha cousa é andar polo mundo e outra ben distinta estar no mundo. Manuel Quiroga tocando as súas pezas mestras en New York; Daniel Castelao admirando e empapándose de expresionismo abstracto en Berlín; Xosé M. Beiras na Sorbona compartindo correntes marxistas contemporáneas do seu momento e despois como referente Altermundista; Camilo Nogueira impulsando a presenza de Galicia nas insitucións europeas; Lidia Senra na Vía Campesiña; … iso é estar non mundo.
Pero ademais o universalismo está aquí, nas nosas rúas e nas nosas prazas, na nosa xente do mar que atracou en moitos portos e coñece múltiples referentes culturais, nos nosos compatriotas emigrantes que se incorporaron a sociedades democráticas cando aquí aínda se estudaba a formación do espírito nacional ou se combatía, como outro ‘ilustre’ nacionalista recordaba hai pouco, co silabario do partido; nos intelectuais que puxeron en marcha Galaxia ou Sargadelos; no xeito de entender o liberalismo non como unha nefasta doutrina económica senón na súa acepción política e humana.
Non é necesario ‘andar polo mundo’ porque o universalismo é un xeito de comprender a realidade, pero a algúns non lles viría mal mirar a realidade máis aló do seu embigo.
O articulista en cuestión di que non se basea nunha cuestión de ‘ideoloxicismo’ senón noutras consideracións, para continuar dicindo ‘aínda que a algúns poida sorprenderlles o sindicalismo galego sabe andar polo mundo’.
Non vou a entrar a considerar a cuestión de si se nos perde ou non algo en Madrid xa que non son ensinante e o sindicalismo o deixei o día que a UPG entrou a sangre e lume no espazo democrático, aberto, plural e innovador que representou a CXTG. Ademais sei moi ben como funciona iso das unidades sindicais cando e como conveñen e estamos a menos dun mes dunha cita electoral clave para o futuro dalgúns que levan corenta anos, os mesmos que Francisco Franco, ao fronte do partido.
O que me interesa é o artigo en si, a súa hermenéutica. A verdade, 'ideoloxicista' non sei pero rancio dabondo, cheo de tópicos e frases sacadas dun manual dos anos setenta e raiando o paletismo.
O universalismo é unha peza central no galeguismo do anos trinta, que culminou coa presenza de Plácido Castro na Sociedade de Nacións en representación de Galicia.
Unha cousa é andar polo mundo e outra ben distinta estar no mundo. Manuel Quiroga tocando as súas pezas mestras en New York; Daniel Castelao admirando e empapándose de expresionismo abstracto en Berlín; Xosé M. Beiras na Sorbona compartindo correntes marxistas contemporáneas do seu momento e despois como referente Altermundista; Camilo Nogueira impulsando a presenza de Galicia nas insitucións europeas; Lidia Senra na Vía Campesiña; … iso é estar non mundo.
Pero ademais o universalismo está aquí, nas nosas rúas e nas nosas prazas, na nosa xente do mar que atracou en moitos portos e coñece múltiples referentes culturais, nos nosos compatriotas emigrantes que se incorporaron a sociedades democráticas cando aquí aínda se estudaba a formación do espírito nacional ou se combatía, como outro ‘ilustre’ nacionalista recordaba hai pouco, co silabario do partido; nos intelectuais que puxeron en marcha Galaxia ou Sargadelos; no xeito de entender o liberalismo non como unha nefasta doutrina económica senón na súa acepción política e humana.
Non é necesario ‘andar polo mundo’ porque o universalismo é un xeito de comprender a realidade, pero a algúns non lles viría mal mirar a realidade máis aló do seu embigo.
Universalismo e estar conectado coas correntes políticas, sociais e culturais contemporáneas.
Estar na mobilización 15O:UNITED FOR # GLOBALCHANGE en lugar de estar nese momento histórico reunidos en conclave de costas ao mundo.
Penso na pouca esperanza para os nosos fillos. Non alcanzo a comprender como estes individuos chegaron a ser os dirixentes nacionalistas do século XXI. Como é posible que incen o país co seu lixo sectario e doutrinario. Como pode estar nas súas mans o futuro da patria dos nosos descendentes. E penso en Castelao e no resto dos galeguistas ilustrados e digo de seguro que se están a revolver nas súas tumbas.
Cando algúns están empeciñados en que Galicia desapareza é máis necesario que nunca construír un proxecto universalista ‘desde Galicia para o mundo’.
Artigo de referencia http://www.terraetempo.com/artigo.php?artigo=1973&seccion=4&typNe=01%3A46%3A20
Non podo comprender como algúns aínda defenden que este nacionalismo galego que predomina na actualidade non é sectario, cando ignora calquera outra corrente cultural, económica, social, política,... Non só é sectario, reprime calquera pensamento contrario ao seu, ao estilo FF, do que antes te lembrabas. Quen non? Calquera problema é resolto ao estilo Feijóo, recriminando aos de Madrid, ignorando o efecto que ás grandes corporacións financeiras mundiais ou ás multinacionais ten sobre este e calquera outro país. De parásitos define unha das correntes do BNG aos que hoxe o gobernan e eles queren gobernar, para parasitar tamén, claro está. Esta xente non vive no mundo e por tanto non vive tampouco en Galicia. Remato dicindo unha cousa que xa se está convertendo no meu modo de vida: eu non confío en ningún partido que nacese antes do 15M. En ningún!
ResponderEliminar